کنترل بیماری فوزاریوم گوجه فرنگی (دانفیلد) توسط باکتری های پروبیوتیکی خاک

بیماری پژمردگی عمدتا از طریق ضد عفونی خاک با استفاده از ترکیبات شیمیایی تدخینی و یا کاشت ارقام مقاوم کنترل می شود. تولید نژاد های جدید گونه قارچی Fusarium oxysporum f. sp. Lycopersici باعث از بین رفتن مقاومت ارقام مقاوم می شوند و به همین دلیل کنترل بیولوژیک اولویت دارد. طی این تحقیق دانفیلد نسبت به بیماری فوزاریوم پس از طی مراحل ضدعفونی بذور و کشت جهت مایه زنی در نظر گرفته شد. ابتدا دانه های گندم تهیه شده از 3 منطقه جغرافیایی به دلیل غنی بودن از گلوتن بعنوان بستر رشد اسپورهای قارچی فوق استفاده شدند. پس از تهیه لام و اطمینان از رشد میسیلیوم های 21 روزه، سوسپانسیون های قارچ و گندم در مرحله گلخانه ای درخاک استریل درون گلدان ها تلقیح و به مدت 10 روز در شرایط گلخانه ای نگهداری شدند تا اسپورهای قارچی در خاک مستقر شوند. بعد از آلوده سازی ریشه گیاهچه های 4-2 برگی گوجه فرنگی به اسپور جدایه های استرپتومایسس، گیاهچه ها در گلدان های حاوی خاک آلوده به قارچ کشت گردیدند. ارزیابی میزان بازدارندگی به ترتیب 28 و 35 روز بعد با ارزیابی وزن تر و خشک ریشه و اندام های هوایی و ارتفاع بوته ها انجام پذیرفت. تعداد تکرار این آزمایش تجزیه 16×3 بوته و تحلیل نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت. نتایج نشان می دهد که از میان سویه های باکتری استرپتومایسس، سویه 6 به طور معنی دار باعث کنترل بیماری گردید و به دلیل خاصیت شبه هورمونی، بصورت معنی دار باعث افزایش رشد بوته ها گردید.

کلیدواژه ها:

استرپتومایسس ، کنترل زیستی