تقدم میدان بر نظریه در ارایه نظریه یاریگری در ایران

اصولا فرایند نظریه پردازی در هر دو روش کمی و کیفی مستلزم انجام مشاهدات متعدد است در فرایند چرخه ای تولید علم در هر دو روش، پیوند آشکاری بین نظریه و روش وجود دارد پیوند بین نظریه و روش بدین معنی است که خلق یک نظریه تعامل مستمری است بین مشهده، تبیین و انجام مشاهدات جدید برای آزمون تبیین اولیه. در این میان نظریه های برخاسته از میدان تحقیق؛ به منزله یکی از گونه های تحقیق، به دنبال کشف و استدلال از دل داده های میدانی است که ماحصل حضور محقق در میدان پژوهش است در این روش، محقق در ارتباط نزدیک با پدیده مورد مطالعه قرار می گیرد و حال اگر مشاهدات خود را در عرصه میدان تحقیق با مشارکت همراه کند، با یکی کردن خود با پدیده مورد پژوهش زمینه شناختی عمیق و مستحکم از پدیده را فراهم می کند. اما روش شناس کتاب انسان شناسی یارگری گویای سبک علمی و خاص در ارایه یافته های نگارنده این اثر است. بدین ترتیب که نگارنده به طور بیان یافته های خود به مثابه یک مردم شناس، بارها پل ارتباطی برای تولید علم، یعنی قیاس و استقرار را طی می کند، بدین صورت که وی از مشاهدات اولیه خو که در نتیجه زندگی در کنار روستاییان است برای نظریه سازی و از مشاهدات بعدی خود که در نتیجه پژوهش های میدانی و کتابخانه است برای نظریه آزمایی بهره می گیرد. از طرف دیگر نظریه پرداز نظریه یاریگری جهت آسان فهم کردن و مستدل کردن یافته های خود، هر دم از نردبان انتزاع پایین می اید و آن را با مشاهدات عینی تثبیت می کند. تشریح مفاهیم ذهنی با کمک مصادیق عینی منجر به سهولت درک یافته های نظری برای مخاطب شده است.

کلیدواژه ها:

پژوهش میدانی ، مشاهده مشارکتی ، نظریه آزمایی ، نظریه پردازی ، نظریه یاریگری