درویش راستین از نگاه سعدی

شیخ ابوعبدالله مشرف الدین مصلح سعدی شیرازی ) 691 - 585 ه.ش( از شعرا و ادبای طراز اول ایران در قرن هفتم، هجری شمسی است و از معدود کسانی است که در نظامیه بغداد به تحصیل پرداخته و علوم رایج زمان خود را فرا گرفته است و در محضر استادانی چون جمال الدین عبدالرحمن ابوالفرج جوزی دوم و شیخ شهاب الدین سهروردی تلمذ نموده است و بعضا گرایشاتی عرفانی داشته است اما هرگز دنباله رو طریقهی خاصی نبوده و مانند هرانسان مسلمان آزاده ی روشن ضمیری به انعکاس مافی الضمیرخود پرداخته است حرف از صوفی و صوفی گری در آثارش زیاد به میان آمده است و بسامددرویش نیز که بارها و به کرات آمده و دیده میشود درسه معنی به کار رفته است .اول، شخص فقیر و تهیدست و دوم، صوفی نماها و متظاهرترین و سوم درویش واقعی و راستین. سعدی، بارها صوفی نماها را کوبیده و به زیر تیغ انتقاد برده و سپس به معرفی و تایید صوفی حقیقی پرداخته است وبرای آنان خصوصیاتی همچون، ذکرحق گفتن ،میراندن نفس اماره ، نیت خالص و عمل نیک ،صبر و تواضع ،دگرگونی احوالات ،تسلیم و اطاعت محض در مقابل ارادهی الهی و قناعت پیشگی و ... را بر شمرده است و مرز مابین ریاکاران را با صالحان مشخص کرده است.

کلیدواژه ها:

سعدی ، صوفی ، درویش