بهینه‌سازی خطی عملکرد در سازمان‌های یادگیرنده

مفهوم سازمان یادگیرنده توجه زیادی را در ادبیات دانشگاهی به خود معطوف کرده است و این بدین خاطر است که فرآیندهای برتر یادگیری به عنوان یک منبع مهم برای کسب مزیت رقابتی بیان شده‌اند. سازمانهایی که استراتژی‌های خود را در راستای بدل شدن به سازمان یادگیرنده انتخاب می‌کنند تصور می‌کنند که به بهبود عملکرد دست پیدا می‌کنند. هنوز مطالعات تجربی کمی در زمینه ارتباط بین مفهوم سازمان یادگیرنده و عملکرد سازمان صورت گرفته است. در این مقاله با مرور ادبیات موضوع، مکانیزم تاثیر سازمان یادگیرنده بر عملکرد مورد بررسی قرار گرفته است و مدلی برای آن ارائه گردیده است. این مدل بیان می‌دارد که سازمان یادگیرنده با بهبود در سیستم ارزیابی، فرآیند توانمندسازی، جو سازمانی (متشکل از سه عامل تعهد، اعتماد و ارتباطات) و انعطاف‌پذیری موجب بهبود در مزیت رقابتی و افزایش خلاقیت و نوآوری در سازمان شده و از این طریق موجب بهبود عملکرد سازمان می‌شود. با توجه به اینکه در این مقاله سعی بر آنست تا مدل اندازه‌گیری عملکرد ارائه گردد، لازم است تا محدودیت‌های هریک از پارامترهای تاثیرگذار بر عملکرد شناسایی گردد و متناسب با ساختارهای سازمان ضمن اندازه‌گیری وضع موجود عملکرد سازمان، سعی در پیدا نمودن وضعیت بهینه عملکرد (که در این نقطه بهینه، سازمان یادگیرنده خواهد شد) خواهد بود حال با داشتن وضع موجود و وضع بهینه یا مطلوب می‌توان استراتژی‌های مناسب را برای پر کردن شکاف بین وضع موجود و مطلوب را انتخاب نمود، این مدل بر اساس برنامه‌ریزی خطی بهینه خواهد گردید. همچنین سعی می‌شود تا ضمن بررسی شدنی بودن سنارویهای مختلف با استفاده از آنالیز حساسیت و بررسی رفتار این سناریوهای شدنی در آینده، بهترین سناریو ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

بهینه‌سازی خطی ، سازمان یادگیرنده ، عملکرد