مقایسه مفاهیم منطقه گرایی مدرن و بومی گرایی

منطقه گرایی در معماری، رویکردی است که در آن تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی از اولویت بالایی برخوردار است و لذا توجه خاصی به ویژگی های فرهنگی، جغرافیایی و اقلیمی منطقه دارد. این توجه به ویژگی های بومی، سبب ایجاد حس مکان در بنا شده و به اثر معماری روح می بخشد. این گرایش رویکردی مهم و قابل توجه در معماری کشورهای در حال توسعه می باشد. (1) ویژگی منطقه ای، خاصیت ضروری هر معماری معتبر است. از آنجا که تمام ساختمان ها بخشی از اینجای متعین را شکل می دهند، نمی توانند همه جا مانند هم باشند، بلکه باید ویژگی های خاص مکان معینی را در برداشته باشند. (2) که این خود شناسایی معماری بومی و منطقه گرایی و حفظ هویت و فرهنگ بومی، هماهنگی بین معماری بنا و کارکرد آن، توجه به سنت ها و فرهنگ گذشته و سعی در احیای آنها، و در نتیجه بهره گیری از اصول معماری ایرانی را به دنبال دارد. در این تحقیق که رویکردی توصیفی- تحلیلی دارد، سعی شده است معماری منطقه گرا و بومی مورد بررسی قرار گیرد و تفاوت های آن بیان شود. نوع پژوهش: کتابخانه ای است، که از کتب، مقالات و سایت ها و پایان نامه ها استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، بومی گرایی سنتی و جدید ، منطقه گرایی مدرن ، معماری منطقه گرا