بررسی نقش توسعه باورهای خودکارآمدی بر سازگاری شغلی کارکنان دانشگاه پیام نور استان آذربایجان شرقی

موضوع تحقیق حاضر بررسی نقش توسعه باورهای خودکارآمدی بر سازگاری شغلی کارکنان دانشگاه پیام نور استان آذربایجان شرقی است. برای این منظور باورهای خودکارآمدی با مطالعه کتب مقالات متعدد و کسب نظر کارشناسان امر، و طبق نظریه باندور (1991) در سه بعد تلاش و پشتکار، خودتنظیمی انگیزشی و مقاومت در برابر تغییر تعریف و سازگاری شغلی بر اساس نظریه دیویس و لافکوایست (1991) تعریف گردیده و تعیین باورهای خودکارآمدی کارکنان بر سازگاری شغلی آنان در دانشگاه پیام نور استان آذربایجان شرقی هدف اصلی تحقیق بوده، در این راستا یک فرضیه اصلی و سه فرضیه فرعی تنظیم گردیده است. جامعه آماری تحقیق حاضر کلیه کارکنان دانشگاه پیام نور استان آذربایجان شرقی می باشد که تعداد آنها 375 نفر است. حجم نمونه آماری بر اساس رابطه کوکران 190 نفر برآورد و به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده است. ابزار جمع آوری اطلاعات، دو پرسشنامه استاندارد بوده که جمعا شامل 57 سوال می باشد. پس از سنجش روایی و پایایی آن، در اختیار نمونه آماری قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده از پرسشنامه های جمع آوری شده از روش های آماری و توصیفی و استنباطی استفاده شده است. بدین ترتیب که برای طبقه بندی، تلخیص و تفسیر داده ها، از آمار توصیفی و پس از تعیین غیرنرمال بودن داده ها بوسیله آزمون کلموگروف- اسمیرنف، در سطح استنباطی برای آزمون فرضیه های تحقیق، از آزمون رگرسیون خطی و چندگانه استفاده شده است. نتایج حاصل حاکی از تایید فرضیه اصلی و تمام فرضیه های فرعی بوده و نشان داد که توسعه باورهای خودکارآمدی و تمامی ابعاد بیان شده بر سازگاری شغلی آنان در دانشگاه پیام نور استان آذربایجان شرقی تاثیر داشته و بر اساس آزمون رگرسیون چندگانه بعد تلاش و پشتکار اولین اولویت را از لحاظ شدت تاثیرگذاری بر روی متغیر وابسته به خود اختصاص داده است.

کلیدواژه ها:

باورهای خودکارآمدی ، سازگاری شغلی