سنجش کیفیت مقصد گردشگری براساس سطح رضایتمندی گردشگران (مطالعه موردی: نواحی روستایی خور و بیابانک)

یکی از شاخص های توسعه پایدار گردشگری در هر مقصد، میزان رضایت گردشگران است. در صورت بالا بودنرضایت از خدمات ارایه شده، علاوه بر ماندگاری بالا در مقصد، در تکرار سفر و توصیه آن به دیگران نقش موثریدارد. هدف این مطالعه سنجش میزان رضایت گردشگران در نواحی روستایی شهرستان خور و بیابانک است. روشتحقیق در این پژوهش تلفیقی از روش کتابخانه ای و میدانی مبتنی بر پیمایش است. در روش میدانی از پرسشنامه و مصاحبهبه عنوان ابزار اصلی در گردآوری داده استفاده شده است. اطلاعات پرسش نامه با استفاده از نرم افزار آماری SPSS پردازش و بر اساس هدف، از آزمون های متعددی استفاده شد. یافتههای این تحقیق نشان میدهد که سه متغیر تاثیرگذار برمیزان رضایت گردشگران در منطقه یعنی امنیت، رفتار دوستانه جامعه محلی و همچنین دسترسی به منطقه، بالاترینمیزان رضایت را در بین سایر متغیرها به خود اختصاص داده اند. یافته ها نشان میدهند که بر اساس میانگین رتبهمحاسبه شده و همچنین آزمون فریدمن، امنیت در جایگاه اول، رفتار دوستانه جامعه محلی در جایگاه دوم ودسترسی به منطقه به عنوان سومین متغیر تاثیر گذار بر میزان رضایت گردشگران منطقه در جایگاه سوم قرار گرفتهاست. یافته های دیگر پژوهش بیان می کنند که گردشگران میزان رضایت کمتری از متغیرهای اطلاع رسانی، امکاناتمربوط به خرید، امکانات تفریحی، رویدادهای و برنامه های فرهنگی و علایم راهنمایی و رانندگی دارند. به گونه ایکه میزان رضایت گردشگران از این متغیرها در حد کم و خیلی کم ارزیابی شده است.

کلیدواژه ها:

رضایتمندی ، کویر و بیابان ، گردشگری ، خور و بیابانک