تاملی بر رابطه سازمان ملل متحد و قدرت های بزرگ : محدودیت ها و مزایا

سازمان های بین المللی به منزله پدیده هایی جدید در سیاست بین الملل نخستین بار در قرن نوزدهم پدیددآمدند و در طول قرن بیستم اهمیتی فزاینده یافتند. بنابراین برای درک درستی از مینده سیاست بین الملل باید درک دقیق و عملگرایانه ای از نقش و جایگاه سازمان های بین المللی و به ویژه سازمان ملل متحدد همچنین روابط آنها با قدرت های بزرگ دارد. در این راستا در پژوهش حاضر به مبانی تیوریک و تاریخچه سازمان ملل متحدد اعمال نفوذ و نقش قدرتهای بزرت در سازمان ملل پرداخته شده است. یافته های اصلی پژوهش عبارتند از اینکه اگرچه آرمان گرایی هنجاری اندیشه بنیادین دو سازمان بین المللی یعنی جامعه ملل و سازمان ملل متحد بوده و هست اما سازمان ملل متحد به هیچ روی به آرمان گرایی هنجاری وفادار نبوده و عنصر واقع گرایانه تعیین کنندگی قدرت، خود را بر بستری از اندیشه پیشرفت گرایانه لیبرال تحمیل کرده است. در خووص نسبت میان سازمان ملل متحدد قدرت های بزرگ این نتیجه به دست آمده است که اگرچه نقش تعیین کننده تام و تمام قدرت های بزرگ در رکنی مانند مجمع عمومی نسبت به گذشته کاهش یافته است اما آنها همچنان دست برتر خود را در شورای امنیت این سازمان و کلیت سازمان ملل حفظ کرده اند.

کلیدواژه ها:

سازمان ملل ، قدر های بزرت ، رورای امنیت ، آرمانگرایی هنجاری ، واقعگرایی