بررسی جایگاه زبان بدن در غزلیات و رباعیات مولانا (مطالعه موردی چشم)

ادبیات به عنوان رسانه ای کلامی که دارای شخصیت های انسانی است، سرشار از نشانه های غیر کلامی از جمله علایم زبان بدن است. کاربرد این زبان دلالی در غزلیات و رباعیات مولوی قابل توجه است. هدف از نگارش این مقاله بررسی جایگاه زبان بدن در غزلیات و رباعیات مولوی با محوریت چشم است. زیرا چشم یکی از اعضای پرکاربرد بدن در انتقال مفاهیم به دیگران هنگام برقراری ارتباط به شمار می رود. روش پژوهش در مقاله پیش رو بر مطالعه ی کتابخانه ای اشعار مذکور و طبقه بندی آنها بر اساس یکسانی در مفاهیم و مضامین استوار است. با ژرف نگری در سروده های مولانا می توان به مفاهیم والایی از چشم ، دست یافت که از مهم ترین آنها می توان به نشانه زیبایی، غم و غصه، دقت و توجه و ... اشاره نمود. یافته های این کنکاش حکایت از آن دارد که مولوی در غزلیات و رباعیات خویش از مفاهیم یکسانی برای واژه چشم بهره برده است که در این میان نشانه زیبایی، غم و غصه، دقت و توجه بیش از سایر مفاهیم نمود یافته اند. نشانه زیبایی بیشتر خاص معشوق و غم و غصه ویژه عاشق است. در حالی که مفاهیم دقت و توجه در رباعیات اجتماعی او بروز و ظهور بیشتری نسبت به غزلیات یافته است.

کلیدواژه ها:

مولانا ، غزلیات ، رباعیات ، زبان بدن ، چشم