پوشش دهی نانوتیوب های تیتانیا-پلی دوپامین بر روی ایمپلنت های دندانی به منظور بهبود اتصال ایمپلنت به بافت لثه و استخوان

استفاده ی روز افزون ایمپلنت های دندانی موجب شده است که مطالعات و پژوهش های زیادی در زمینه ی بهبود بر هم کنش های ایمپلنت با بافت اطراف آن صورت گیرد. در این پژوهش سطح نمونه های تیتانیمی از طریق آندایزینگ الکتروشیمیایی فویل های تیتانیمی با اعمال ولتاژ 55 ولت با بکارگیری الکترولیت اتیلن گلیکول حاوی آمونیوم فلویوراید، توسط نانوتیوب های اکسید تیتانیم پوشانیده شد. سپس یک گروه از نمونه ها جهت مقایسه، در دمای 450 درجه سانتی گراد آنیل شدند و در نتیجه ی این فرآیند ساختار نانوتیوب ها از ساختار آمورف به ساختار کریستالی متشکل از فاز آناتاز تبدیل شد. پوشش دهی سطح نمونه ها توسط L-DOPA به سادگی از طریق غوطه ور سازی نمونه در محلول به مدت 24 ساعت انجام شده است. به منظور بررسی ساختار و عملکرد نمونه های مورد آزمایش از آنالیزهای XRD، SEM، EDX و آزمون های برون تنی استفاده شده است. بررسی عملکرد نمونه ها در برهم کنش با بافت استخوانی، با غوطه وری نمونه ها برای بازه های زمانی 1، 7 و 14 روز در محلول SBF انجام شد. برای مطالعه ی برهمکنش این نمونه ها با بافت لثه از سلول های فیبروبلاست لثه انسانی استفاده شده است و این سلول ها به مدت 24 ساعت بر روی نمونه ها کشت داده شدند. نتایج نشان داده اند که پوشش دهی نمونه ها توسط نانوتیوب های تیتانیا در تشکیل لایه کلسیم فسفاتی بر روی سطح نمونه و هم چنین چسبندگی سلول های فیبروبلاست تاثیر مطلوبی داشته اند. از سوی دیگر نانوتیوب های دارای ساختار کریستالی در مقایسه با نانوتیوب های آمورف عملکرد بهتری از خود نشان داده اند. حضور پلی دوپامین و هم چنین نانوتیوب ها بر روی سطوح موجب بهبود قابل ملاحظه در چسبندگی سلول های فیبروبلاست گشته است. به طور کلی نتایج نشان می دهند که بهترین عملکرد مربوط به نمونه های دارای پوشش نانوتیوب های کریستالی-پلی دوپامین بوده است و می توان گفت که فرآیندهای انجام شده به صورت قابل ملاحظه باعث بهبود اتصال و برهم کنش با بافت لثه و استخوان می گردد.

کلیدواژه ها:

نانوتیوب تیتانیا ، پلی دوپامین ، ایمپلنت های تیتانیمی دندانی ، یکپارچگی با استخوان ، بافت لثه