بررسی الگوهای طراحی معماری فضاهای باز برای افراد نابینا

معماری، با مجموعه احساسات و ایده هایی برای بهتر زیستن است، فرایندی است فیزیکی که در قالب ساخت و خلق بناهایی برای عملکردهای مختلف و رفع نیازهایی همچون زیست،امنیت،آسایش و نیازهای بیشمار دیگر بشری نمود مییابد.شباهت های ناگزیر در ساخت و سازهای جوامع گوناگون طی هزاره ها و بر حسب نیازهای مشترک، الگوهای نسبتا مشابه ی به وجود آورده است و درک و هم انسان از این فرایند، وابستگی تام به ابزار درک وی از فضا دارد. بخش کوچکی ازجمعیت بشری که دارای ابزارهای متعارف ادراک فضا نیست، نیازمند فضایی متفاوت بادیگران است.از این میان، نابینایان فاقد ابزار اصلی درک فضاو معماری هستند. برای جلوگیری ازاحساس طرد شدن درذهن قشر مذکورازیک طرف و نمیتوان آنهارا جدا ازافراد سالم اجتماع و دریک محدوده مشخص محصورکردو ازطرف دیگر اختصاص یک پروژه بزرگ به درصد بسیار کمی از افراد جامعه،توجیه اقتصادی نیز نخواهد داشت وچه بسا با پیشرفت های روز افزون علوم وفناوری به زودی در روند طراحی معمارانه برای فضاهای مختص نابینایان در جهت رفع درصدی از مشکل نابینایی، نیازمند حفظ اصول و مبانی بصری وزیبا شناختی خاص یک پروژه معماری یا معماری منظر نیز باشیم.آنچه در این تحقیق پیش روست،تلاشی است برای درک نابینا از معماری و ارایه ی راهکارهای پیشنهادی از فضای مناسب با ادراک او،اگر چه رعایت صحیح معیارها،ضوابط واستانداردهای تبیین شده توسط کارشناسان و صاحب نظران،میتواند شرایط مطلوب توام با اطمینان خاطر و امنیت فضای کارو زندگی را برای نابینایان تامین نماید،اما از آنجایی که یک نابینا نیز به هنگام فراغت و تفریح فضایی متفاوت از الگوهای تکراری روز مره را نیز طلب می کند، به نظر می رسد در بعضی شرایط خاص و متفاوت بر حسب نوع کاربری یک پروژه معماری می توان از تکرار همان الگوهای واحد طراحی، با شرط رعایت تمهیدات ویژه جهت حفظ ایمنی نابینایان، پرهیز نمود.

کلیدواژه ها:

معماری ، نابینایی ، ادراک ، فضا ، طراحی