تحلیل ظرفیت شهر اصفهان برای تبدیل به شهر انسان محور و راهکارهای فراروی آن

امروزه شهرها با حضور وسایل نقلیه و آلودگی و در نظر نگرفتن آسایش انسان و عدم توجه به نیاز های وی طی سالیان آثارمخربی را در پی داشته اند. بنابراین در زمان حاضر، ارتقای کیفیت محیط شهری برای انسانها و تبدیل شهرها به شهرهای انسان محور که به نیازهای انسان در محیط شهری توجه میکند، مهمترین هنجار ذهنی معماران و شهرسازان در برخورد بافضای شهری می باشد. هدف از این مقاله این است که با بررسی نظریات صاحبان اندیشه و مبانی نظری و تجربی حاکم برموضوع، راهکاری صحیح از چگونگی تبدیل فضای شهری به شهر انسان محور ارایه دهد. در همین راستا شهر اصفهان به عنوان محدوده مطالعه موردی انتخاب شده و سعی شده تا با بررسی ظرفیت های شهر اصفهان برای تبدیل به شهر انسانمحور، سیاست هایی پیشنهاد داده شود تا رویکردی واقع بینانه برای مدیران به وجود آورد.نتایج حاصل از این مقاله بر این امر دلالت دارد که توجه به انسان مداری در فضای شهری از طریق تحقق عواملی چون: ادراک،عملکرد و فعالیت، دعوت کننده بودن عمومی، رفتار محیطی، امنیت، دسترسی آسان، تداوم پایداری، تسهیلات، خدمات، آزادی در حرکت، ویژگی های فیزیکی تجهیزکننده (حمایتی)، آزادی جهت درنگ کردن، حس الفت با محیط، آشنایی، نزدیکی یا مجاورت، سرزندگی شهری و تاکید بر حرکت پیاده که در شهرها پس از انقلاب صنعتی رو به زوال رفته امکان پذیر است. همچنین به منظور روشن تر شدن موضوع، با توجه به موارد یادشده، ظرفیت های چهار محدوده شهر اصفهان شامل: میدان نقش جهان، محله جلفا، خیابان چهارباغ عباسی و پل خواجو برای تبدیل به مکان هایی که به نیازهای انسان پاسخ جامع دهد، بررسی شده و راهکارهای فراروی تبدیل آنها به فضای شهری انسان محور ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، شهر انسان محور ، کیفیت محیط شهری ، شهر اصفهان