بررسی جایگاه مستی در قانون مجازات اسلامی با رویکردی تطبیقی

مستی از عوامل رافع مسیولیت کیفری است که همانند صغر و جنون، امکان انتساب جرم را به مرتکب زایل می سازد. علی رغم اختلاف در تعریف مستی از نظر منشا یا عوارض آن باید گفت مقنن کیفری ایران، مستی را به گونه ای که سالب اراده و اختیار فرد باشد در جرایم مستوجب قصاص و مجازات های تعزیری و بازدارنده مورد توجه قرار داده است. به گونه ای که در قتل عمد، مستی موجب سقوط قصاص می شود و در مجازات های تعزیری و بازدارنده، حکم عام ماده 53 قانون مجازات اسلامی (ق.م.ا) جاری است. مع هذا رفع خلاء های قانونی در خصوص امکان اخذ دیه یا بار کردن مجازات تعزیری بر قاتل مست، رفع ابهام در تاثیر مستی درمجازات های حدی و دیه، ضروری است و به نظر می رسد توسعه تعریف مستی به حالت های برخاسته از قرص های روانگردان و مواد مخدر، با مصالح اجتماعی انطباق دارد.

کلیدواژه ها:

مستی ، مسیولیت کیفری ، مسلوب الاراده ، قتل عمد ، سقوط قصاص ، حقوق تطبیقی