نقش والدین و همسالان در ایجاد آسیب های روانی- اجتماعی کودکان و نوجوانان

آسیب اجتماعی به هر نوع عمل فردی یا جمعی اطلاق می شود که در چارچوب اصول اخلاقی و قواعد عام قرار نمی گیرد و به همین دلیل با منع قانونی و یا قبح اخلاقی و اجتماعی روبرو می گردند. آسیب اجتماعی را برخی مترادف با کج روی می دانند و مفهوم آسیب شناسی اجتماعی نیز بر همین اساس برای مطالعه ی علمی و اجتماعی این پدیده رایج شده است. ذال ( 1392 ) بیان می کند: اختلال روانی یک سندرم یا الگوی رفتاری یا روان شناختی دارای اهمیت بالینی است که فرد دچارش می شود و توام با ناراحتی یا ناتوانی و یا افزایش خطر درد، مرگ، رنج، ناتوانی و از دست رفتن آزادی است. در ضمن این الگو یا سندرم نباید قابل انتظار و پاسخی فرهنگی به یک واقعه خاص باشد. این الگو یا سندرم با هر علت اولیه ای باید تظاهر یک بد کاری رفتاری، روان شناختی یا زیست شناختی قلمداد شود. رفتار انحرافی و تعارض های فرد و جامعه اختلال روانی محسوب نمی شود مگر آن که انحراف یا تعارض مورد نظر نشانه نوعی بدکاری در فرد باشد. واقعیت این است که عوارض و تبعات آسیب های اجتماعی کمتر از تبعات جنگ نیست و عوارض منفی روحی و روانی ناشی از آسیب های اجتماعی که یک جامعه را درگیر می کند حتی از آثار جنگ های نظامی می تواند بدتر و خطرناک تر باشد.