حکومت حضرت علی (ع) و رابطه آن با مردم سالاری دینی

اسلام بر نقش اکثریت به عنوان عامل اصلی تحقق احکام الهی تاکید می ورزد . نقشی که منحصر به زمان خاصی نبوده و همه اعصار و قرون را در بر می گیرد. در اندیشه سیاسی و سلوک حکومتی امام علی (ع) مردم نقش اصلی و اساسی را دارا هستند و مردم سالاری که نقش محوری را در سرنوشت مردم در عرصه حکومت و سیاست ، به خود آنان واگذار می کند ، کاملا در اندیشه های امام علی (ع) قابل اثبات می باشد. امام علی (ع) با پذیرش اصل دخالت مردم در تصمیم گیر ی های جامعه و پذیرش بیعت – که نمونه آن بیعت مردم با ایشان بود – یک مشارکت سیاسی واقعی در انتخاب رهبر جامعه را به نمایش گذاشت ، انتخابی که هیچ کدام از عوامل قومی ، قبیله ای، تعصبات جاهلی، ترفندهای تبلیغاتی و معاملات سیاسی در آن دخالت نداشتند . امیرالمومنین (ع) با پذیرش اصل نظارت و پاسخگویی ، اصل انتقاد از زمامداران و رهبران ، پذیرش نظرات ارشادی ، عدم احتجاب و فاصله میان کارگزاران و رعایت حقوق متقابل مردم و دولت یک حکومت مردم سالار دینی را به عنوان الگو در تاریخ باقی گذاشت و نشان داد حکومت اسلامی در ذات حکومتی دموکراتیک است و معایب دموکراسی غرب را هم ندارد .

کلیدواژه ها:

امام علی (ع) ، نهج البلاغه ، حکومت ، حاکمیت ، مردم سالاری