اثر شارش پلاسمای اتمسفری سرد بر روی داربست های نانوکامپوزیتی

در مهندسی بافت ماده متخلخلی که بعنوان ماترکس خارج سلولی یا داربست برای رشد سلول ها استفاده می شوند نیاز به اصلاح و تغیراتی در سطح دارد تا ماکرومولکول ها بتوانند بر روی آن تثبیت شوند. وجود نانو ذرات در داربست بواسطه ویژگی های چون افزایش سطح به حجم اتصالات را دچار مشکل می کند. اصلاح سطح عموما به دو روش فیزیک و شیمیایی انجام می شود. در روش شیمیایی کل سطح تر و در روش فیزیکی بصورت منطقه ای عمل می شود. یکی از روشهای بهبود خواص مکانیکی، حرارتی و ریولوژی داربست های نانوکامپوزیتی روش فیزیکی استفاده از شارش پلاسما بر روی سطح نانو ذرات است که دارای ویژگی های خاصی است که در موارد دیگر دیده نمی شود. هدف از این بررسی اثر شارش پلاسما بر روی داربست های نانو کامپوزیتی می باشد. نانو کامپوزیت به روش پلیمریزاسیون محلول آکریل آمید در حضور نانو رس سنتز شد. آمونیوم پرسولفات به عنوان آغازگر بکار رفت. از روش ذوب– انجماد استفاده شد. ساختار و مورفولوژی نانوکامپوزیت با استفاده از تکنیک های SEMوTEM بررسی شد. برای تولید پلاسما از گاز هلیوم با خلوص 99/99 و در میدان الکتریکی حاصل از جریان 5/13 کیلو ولت بهر بردیم طول پلاسما 4 سانتیمر با جریان خروجی گاز یک بار فشار به رنگ بنفش تولید شد. مدت زمان شارش پلاسما بر روی نانو کامپوزیت 15، 30 و 45 ثانیه بود. ساختار نانوذرات اصلاح شده با استفاده از روش های طیف سنجی FT-IRوSEM تایید شد. FT-IRنشان داد که سطح نانوذرات به خوبی اصلاح شده و از حالت آبگریز به آبدوست تغییر کرده است. آبدوستی به کمک تعین سطح تماس نیز مورد تایید قرار گرفت. در نتیجه مشخص شد که شارش پلاسما اتمسفری سرد می تواند پیوندهای سطحی را شکسته بدون آسیب به پیوندهای قوی و با آزاد سازی پیوندهای هیدروژنی شرایط را برای قرار گرفتن سلول بر روی آن و رشد و تکثیر فراهم نمود.

کلیدواژه ها:

نانوکامپوزیت ، پلاسمای سرد ، اصلاح سطح