اثربخشی امید درمانی گروهی بر تاب آوری بیماران مبتلا به سرطان

مقدمه: مطالعات نشان می دهد که بیماری سرطان نتایج منفی متعددی را در این بیماران به وجود می آورد، که در اینمیان اضطراب، افسردگی و ناامیدی شیوع بیشتری دارند تفکر امیدوارانه و سرطان به دو طریق به هم مربوط می شوند. اولاین که افراد امیدوار بیشتر از راهبردهای مقابله مساله مدار استفاده می کنند هم چنین، در مواجهه با تشخیص و درمانسرطان پریشانی کمتر و سازش بیشتری نشان می دهند. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی امیددرمانیگروهی بر تاب آوری بیماران مبتلا به سرطان می باشد.روش: در این پژوهش از طرح شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده می شود.جامعه تمام بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به موسسه امام جسنمجتبی (ع) شهر کاشان بود. که تعداد 11 نفر به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید و به طور تصادفی دردوگروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. افراد گروه آزمایش در 8 جلسه مشاوره گروهی هرهفته یک ساعت شرکت کردندگروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. برای سنجش تاب آوری از پرسشنامه کانرو دیویدسون (2003) استقاده گردید. داده هااز طریق تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که امیددرمانی گروهی به طور معناداری بر تابآوری موثر بوده است هم چنین بر زیرمقیاس های آن تصور از شایستگی فردی، تحمل عاطفه منفی، پذیرش مثبت تغییر،کنترل و تاثیرات معنوی نیز تاثیرگذاشته است. بحث و نتیجه گیری: امید به انسان اجازه می دهد تا برموقعیت هایاسترس زا غلبه کند و او را قادر سازد تا تلاش ثابتی را برای رسیدن به اهداف خود انجام دهد، امیددرمانی می کوشد افرادرا قادر سازد که دیدی فراتر از وضعیت کنونی و نابسامانی و در و رنج خود داشته باشند. بدین دلیل که تاب آوری نیزچیزی جز تحمل شرایط دشوار نیست و هر عاملی که شرایط دشوار بیماران سرطانی را بهبود بخشد موجب افزایش تابآوری آنها خواهد شد.

کلیدواژه ها:

امیددرمانی ، تاب آوری ، سرطان