بررسی جایگاه رشوه در فقه و حقوق ایران

واژه رشوه دارای معانی متعدد و عام می باشد، و شامل همه ابواب از جمله باب قضا می شود، و از لحاظ معنای لغوینمی توان آن را به باب خاصی محدود کرددین اسلام که همواره به خاطر نحوه نگرش خاص خود به جامعه و انسان،آیینی کامل و مترقی به شمار می آمده، مساله رشوه را از نظر دور نداشته و با شیوه های عملی و نظری کوشیده استتا ریشه های این کردار زشت را در ضمیر افراد و در عمق جامعه بخشکاند. مبارزه با این بلای عظیم که دنیای امروزرا فراگرفته کار آسانی نیست و از هر بلا و بیماری و جنگی خطرناکتر است چرا که با معیارهای مادی نمی توان باآن به مقابله برخاست، بلکه در درجه اول آموزشهای فرهنگی و از همه مهمتر ایمان نیرومند الهی و دینی لازم است.اکثر فقیهان اسلامی به حرمت رشوه اجماع دارند، و در حقوق رشوه دادن مالی است به مامور رسمی یا غیر رسمیدولتی یا بلدی به منظور انجام کاری از کارهای اداری یا قضایی ولو اینکه آن کار مربوط به شغل گیرنده مالنباشد.در رشوه چهار عنصر دخالت دارند: راشی، مرتشی، رایش و مال الرشوه.در قانون مجازات اسلامی، بحث ازرشوه در مواد 588 تا 594 در مبحث دوم، از مباحث مربوط به تعزیرات و مجازات های بازدارنده واحکام آن آمده است.

کلیدواژه ها:

رشوه ، راشی ، فقه و حقوق ، فقه امامیه