بررسی جایگاه فرزند طبیعی در نظام حقوقی ایران و فقه امامیه

در حقوق، آنچه ایجاد کننده ی رابط هی پدر- فرزندی و مادر- فرزندی است، وجود نسب مشروع بین پدر و مادر و فرزند است. وجود چنین رابطه ای بین پدر و مادر و فرزند است که سبب می شود چنین فرزندی، قانونی و مشروعشناخته شود. چنین رابطه ای در حقوق پدیدآورنده ی حق و تکلیف بر دو طرف این رابطه ی حقوقی می باشد.فرزندی که بین پدر و مادر با او تنها یک رابطه ی خونی وجود دارد را فرزند طبیعی گویند. چنین فرزندی از نظرحقوقی به پدر و مادر خود ملحق نشده و حق و تکلیف به واسطه ی رابطه ی حقوقی پدر- فرزندی یا مادر -فرزندی بین آنها ایجاد نمی گردد. شرایط تحقق نسب مشروع در حقوق ایران به گونه ای مبهم بیان شده است. هدفاز انجام این پژوهش بررسی جایگاه فرزند طبیعی در نظام حقوقی ایران و فقه امامیه می باشد روش پژوهش دراینپایان نامه به صورت کتابخانه ای بوده که دراین راستا بامطالعه و فیش برداری از کتابهای فقهی وحقوقی واستفاده ازسایرمنابع اطلاعاتی صورت پذیرفته است که نتایج این پژوهش نشان می دهددر حقوق ایران و اسلام اگر کودکی ازرابطه نامشروع بوجود آید نسب وی نامشروع است و به چنین بچه ای ولدالزنا گفته می شود و کودک متولد از زنااعم از اینکه ناشی از زنا محصنه و یا ناشی از زنای غیر محصنه باشد نامشروع محسوب و از نظر حقوقی تفاوتی بینفرزندان حاصل از انواع زنا وجود نخواهد داشت .نسب وقتی نامشروع است که در اثر مقاربت و نردیکی زن ومردی که بین آنها علقه زوجیت وجود نداشته به وجود آید و والدین یا یکی از آنها به عدم زوجیت و غیر قانونیبودن عمل ،علم داشته باشند و نسب کودک ناشی از شبهه در حکم نسب مشروع است و اما نسب قانونی نسبی استکه منشا آن ازدواج معتبر و قانونی باشد.در قانون ایران که مبتنی بر فقه امامیه است، کودک ناشی از رابطه ینامشروع از حق توارث بین ابوین خود محروم است و لکن ازحیث نکاح با محارم نسبی وسببی و ... دارای حقوقهمسان با کودکان مشروع هستند.

کلیدواژه ها:

نسب ، فرزند طبیعی ، نظام حقوقی ایران ، فقه امامیه