بررسی نحوه ارتباط با جهانگرد غیر مسلمان در ممالک اسلامی براساس مبانی فقهی

جهانگردی که از آن به عنوان یک صنعت پر درآمد و اشتغال زا یاد می شود علاوه بر جنبه های اقتصادی, دارای ابعاد گسترده اجتماعی و فرهنگی نیز میباشد .درحالی که درآمدهای اقتصادی از رهگذر صنعت توریسم , بسیار و توان رقابت با دیگر صنعت های درآمدزا را دارد , ولی آثار و پیامدهای اجتماعی وفرهنگی این مهم چندان قابل اندازه گیری نیست .ازسوی دیگر قرآن کریم در بسیاری از آیات مسلمانان را به سیر و سیاحت و گردش در زمین با اهدافی معین فرا خوانده است . پیشوایان دین نیز با الهام ازآموزه های وحی , گردشگری رابا عبارت های گوناگون ستوده و پیروان خود را به این امر تشویق کرده اند . فقهای اسلام نیز با توجه به پیامدهای مفید وسازنده ی سیر و سیاحت , به آن اهمیت ویژه داده و براین باور بوده اند که شناخت انسان از واقعیت های خارجی , گسترش یافته های ذهن , آشنایی با اقوام وگروه های گوناگون , آگاهی از اندیشه های متنوع و ... در پرتو سیروسیاحت میسر است , از اینرو همواره شاگردان خود را به گردش در زمین سفارش نمودهو رشد و شکوفایی استعدادهای آنان را در گردشگری میدیده اند . جهانگردانی که پای در سرزمین های اسلامی می نهند دو دسته اند : گروه اول جهانگردان مسلمان و گروه دوم جهانگردان غیر مسلمان , که ورود هر کدام ازاین دو گروه به مملکت اسلامی آثار فقهی و حقوقی خاص خود را به دنبال دارد که ما در این نگاره بر اساس مبانی فقهی و حقوقی به بحث و بررسی پیرامون گروه دوم )جهانگردان غیر مسلمان( پرداخته ایم .در اینجا دو مسیله مطرح می شود . اول اینکه وقتی جهانگرد غیر مسلمان وارد مملکت اسلامی می شود از چه حقوقی برخوردار خواهد بود و بر طبق مبانی فقهی و اسلامی نحوه برخورد و ارتباط مسلمانان و حاکم اسلامی با وی چگونه باید باشد . دوم اینکه وقتی غیر مسلمان به منظور سیر و سیاحت وارد مملکتاسلامی شد از آنجایی که اماکن مقدسه نظیر مساجد و حرم امامان نماد فرهنگ و تمدن اسلامی و از جاذبه های گردشگری هستند , با توجه به مبانی فقهی اسلام آیا فرد غیر مسلمان جواز ورود به این اماکن مقدسه را دارد یا خیر

کلیدواژه ها:

جهاتگردی ، جهانگرد غیرمسلمان ، قرآن و روایات ، ممالک اسلامی ، سیر و سیاحت ، گردش