بررسی فقهی محاربه با نگاهی به قانون مجازات اسلامی 1392

یکی از حدود الهی، حد محاربه و آیه 33 سوره مایده بوده به گونه ای که مبنای جرم انگاری محاربه در حقوق کیفری ایران قرار گرفته است. مطابق روایات و آرای فقها، محارب کسی است که به قصد ایجاد رعب و وحشت در مردم، دست به اسلحه ببرد و از این طریق مرتکب افساد در روی زمین گردد. برخی فقها در تعریف و تعیین مصداق محاربه، در اثر تشابه آن با برخی مفاهیم همچون: افساد فیالارض، بغی، راهزنی و سرقت، این عناوین را بر عنوان محاربه حمل نموده و آنها را به یک معنا در نظر گرفته اند. اگرچه مفاهیم مذکور مصادیق مشترکی هم دارند، اما این به منزله وحدت معنا و مفهوم آنها نمی باشد. دلیل این مطلب نصوص شرعیه و اغلب منابع فقهی معتبر امامیه می باشد

کلیدواژه ها:

محاربه ، سلاح ، افساد فی الارض ، جرم