تاثیر مستی ارادی بر مسیولیت کیفری در قانون مجازات اسلامی مصوب 1392

مسیولیت کیفری عبارت است از قابلیت استناد و اسناد اعمال مجرمانه به شخص یا اشخاصی که آن را مرتکب شده اند . از منظر حقوقی مجازات زمانی بر مرتکب جرم تحمیل می شود که از لحاظ کیفری، مسوول شناخته شود. برای تحقق مسوولیت کیفری، صرف انجام رفتار مادی، کفایت نمیکند، بلکه رفتار مرتکب باید ناشی از اراده آزاد و خودآگاه او باشد. در این میان توجه ویژه به مستی به عنوان یکی از علل مانع مسوولیت کیفری که نیروی آگاهی و اراده (عقل و اختیار) را مخدوش میکند ضروری است.بر اساس ماده 154 قانون مجازات اسلامی مستی و بیارادگی حاصل از مصرف اختیاری مسکرات، مواد مخدر و روانگردان و نظایر آنها، مانع مجازات نیست مگر اینکه ثابت شود مرتکب حین ارتکاب جرم به طور کلی مسلوب الاختیار بوده است. لکن چنانچه ثابت شود مصرف این مواد به منظور ارتکاب جرم یا با علم به تحقق آن بوده است و جرم مورد نظر واقع شود، به مجازات هر دو جرم محکوم میشود ، پس بر اساس حقوق کیفری ایران چنانچه مستی عمدا و به منظور ارتکاب جرم صورت نگرفته باشد و شخص را مسلوب الاختیار کرده باشد رافع مسیولیت کیفری می باشد

کلیدواژه ها:

شرب خمر ، مسیولیت کیفری ، حقوق کیفری ، ایران