نقد زیبایی شناسی غزلهای سیف فرغانی

زیبایی شناسی سخن پارسی تحلیل شعر فارسی از دیدگاه بدیعی و بیانی و بهطورکلی از دیدگاه بلاغی است؛ آنگاه که به تحلیل شعر از دیدگاه بیانی میپردازیم، تشبیه ها، استعاره ها، کنایه ها، مجازها و نمادهای آن را باز مینماییم یا هنگامی که از زاویه دانش معانی از غرض ثانوی سخن شاعرانه سخنمیگوییم یا حتی وزن عروضی بیتی را باز مینماییم، همه تحلیلهای زیباییشناختی سخن پارسی است. سیف فرغانی از شاعران برجسته فارسی است که قرارگرفتنش در کنار سعدی در یک قرن، و همچنین به دلیل مهاجرتش به منطقه آسیای صغیر باوجود لطافت طبع و غزلهای بسیار دلنشینش آنطور که باید شناخته نشده است؛ این پژوهش سعی دارد زیباییهای کلام سیف فرغانی را بشناساند؛ از اینرو، پژوهش حاضر به زیباییشناسی ساختاری در اشعار سیف فرغانی میپردازد و صنایع بدیعی و آرایههای ادبی و همچنین ظرافتهای زبانی غزلهای سیف فرغانی را شرح داده، به تاثیرپذیریهای این شاعر لطیفطبع قرن هفتم هجری، از سعدی استاد بزرگ سخن نیز میپردازد.

کلیدواژه ها:

سیف فرغانی ، زیباییشناسی ، غزل ، نقد ، شعر ، آرایه