بررسی کاربرد دعا و نیایش در غزلیات واعظ قزوینی

بی تردید مقوله نیایش امری است که پیشینه آن همزاد آفرینش آدمی است و ریشه در ژرفای جان وفطرت بشر دارد و به تصریح آیات محکم قرآن کریم، هدف آفرینش چیزی جز شناخت، معرفت وعبادت آفریدگار نیست. دعا و نیایش به عنوان رابطه میان انسان و خدا، از مسایل مهم در ادیان و نیزمهم ترین رابطه بین خالق و مخلوق در جهان و اولین، عالی ترین و صمیمانه ترین نماد تجسم دین است.نقش نیایش و فلسفه این پدیده والا برقراری ارتباط و کاهش فاصله آفریدهای کوچک با خابق بی نهایتبزرگ است. یکی از شیوه های شاعران در بیان مفاهیم معنوی و عرفانی سرودن اشعاری است کهمحوریت اصلی آن نیایش است. از جمله افرادی که در سروده های خود به مقوله دعا و نیایش و ستایشپروردگار پرداخته، ملا رفیع واعظ قزوینی است. نیایش های ملا واعظ حاصل انگیزه های فراوانی است ازجمله اظهار عجز بنده و بیان قدرت الهی، اعتراف به گناهان، توبه، تضرع، حمد و ستایش خداوند، توکل،توسل، استعاذه و... که در این پژوهش سعی شده تا به اختصار به فراگیرترین و برجسته ترین اینانگیزه ها در غزلیات این شاعر پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

دعا و نیایش ، واعظ قزوینی ، غزلیات