تجلی عرفان در غزلیات محمد حسین شهریار

در دنیای شعر و ادب فارسی، شهریار غزل سرای دل سوخته معاصر، شاعری توانا که در طی تحولی عظیم در روح و روانشتوانست در عرصه عرفان و معرفت به جایگاه والایی در بین عارفان پاکباز دست یابد، او با پیوند ذوق و عرفان توانسته عرفانیناب و گوهر حقیقی بیابد وبا بیان حالات و معانی عرفانی در قالب الفاظ وپیاده کردن این مبانی در اشعارش ثاثیری شگرفبر خوانندگان اشعار خود بگذارد. این مقاله ابتدا به شناخت، چگونگی عرفان و غزلیات معنوی استاد شهریار پرداخته و سپسغزلیات وی را در باب اصطلاحات عرفانی در مضامینی چون فقر، تجلی و مشاهده حق، رضا، توکل، فنای در حق، قناعت،توبه، تزکیه نفس و... دسته بندی نموده است.این نوشتار بر آن است که عرفان شهریار را در غزلیات معنویش مورد بررسیقرار دهد و نشان دهد که شهریار در شناخت عرفان و یافتن حقیقت توانا بوده است. پیش از این چند تن از محققان به نوشتنحالات عرفانی و شرح حال زندگی استاد ارجمند محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار پرداخته اند؛ افرادی چونبابا امینی و جمشید علیزاده و مریم مشرف و بیوک نیک اندیش و... ودر مورد غزل ایشان افرادی چون حسین منزوی و حسنذوالفقاری حیدری و ابوالفضل علی محمدی و... تلاش کرده اند. نگارنده این مقاله از روش کتابخانه و اسنادی بهره برده بهاین صورت که ابتدا اصطلاحات عرفانی را با توجه به نظرات عارفان شرح داده و سپس در نگاهی اجمالی ابیات عرفانی را بهصورت مجزا تفکیک و در خصوص آنها نکات و اصطلاحات عرفانی را ذکر نموده است.

کلیدواژه ها:

شهریار ، غزل ، عرفان ، اصطلاحات عرفانی ، عشق معنوی