بررسی اصول معماری سبز با رویکرد توسعه پایدار

نظریه توسعه پایدار و در پی آن معماری پایدار، از جمله مباحث مطرح در معماری امروز است. این در حالی است که عدم توجه به بنیادهای پایداری درمعماری بومی و بکارگیری آن در معماری معاصر زمینه ساز مسایل جدی زیست محیطی شده است. گرچه ممکن است انطباق معماری جدید با معماری بومی،در جامعه کنونی بعلت نداشتن استحکام و دوام معماری بومی از یک سو و برآورده نکردن نیازهای امروزه ساکنین از سوی دیگر امکانپذیر نباشد، ولی با تدبیر و برقراری تعامل سازنده بین معماری بومی و معاصر از طریق بازشناسایی راهکارهای فراموش شده در طراحی اقلیمی و به روز نمودن آنها با توجه به تکنولوژیهای موجود می توان این مهم را حل نمود. در سال های اخیر بیانیه ها و مقالات متعددی در زمینه اصول معماری سبز توسط محققان مختلف در سراسر دنیا به رشته تحریر درآمده است. اغلب این بیانیه ها با اختلاف اندک موضوعاتی را در زمینه تشویق طراحان به حفاظت از انرژی و در نظرگیری ویژگی های محلی مکان و کار با کاربران ساختمان و جوامع اطراف آن تثبیت نموده اند. مقاله حاضر ضمن ارایه مصادیق پایداری معماری و معماری سبز به بررسی اصول معماریسبز پرداخته است. روش گردآوری مقاله بهره گیری و مطالعه منابع لاتین و داخلی و بررسی طرحها و پروژه های اجرا شده با استفاده از کتاب ها و مراجعه به سایت های اینترنتی بوده است.

کلیدواژه ها:

انسان ، طبیعت ، معماری سبز