درمان شناختی- رفتاری و تاب آوری در بیماران بازتوانی قلبی (عروق کرونر)

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تاب آوری بیماران کرونر قلبی انجام شد. روش: با استفاده از طرح آزمایشی پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با پیگیری، 32 نفر از بیماران کرونر قلبی ارجاعی به واحد بازتوانی قلب بودند که به صورت تصادفی انتخاب شده و از آنها خواسته شد که در جلسات درمانی شناختی- رفتاری به صورت گروهی شرکت نمایند که طور تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. آزمودنی های دو گروه به پرسشنامه کونور و دیویدسون (2003) پاسخ دادند. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 2 ساعته تحت درمان فردی قرار گرفتند. در پایان درمان آزمودنی های دو گروه مجددا به پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون پاسخ دادند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که درمان شناختی رفتاری به طور معنی داری موجب تاب آوری صفت آزمودنی های مبتلا به کرونر قلبی در مرحله پس آزمون و شده است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان می دهد که درمان شناختی رفتاری در افزایش تاب آوری بیماران کرونر قلبی موثر است.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، تاب آوری ، بیماران کرونر قلبی