اثر تعاملی دو نوع ریکاوری با و بدون مکمل کراتین بر پاسخ اینترفرون گاما، حداکثر و حداقل ضربان قلب متعاقب شنای مکرر 50 متر

هدف از این مطالعه بررسی اثرات برگ شت به حالت اولیه فعال درون و بیرون آب با و بدون م صرف مکمل کراتین بر پا سخ ضربان قلب شناگران واینترفرون گاما به عنوان شاخص فیزیولوژیک التهابی و خستگی طی وهله های مکرر شنای 50 متر بیشینه بود.در یک پژوهش نیمه تجربی 16 مردشناگر به طور ت صادفی به دو گروه برگشت به حالت اولیه داخل آب (8 نفر) و خارج آب (8 نفر) تقسیم شدند. هر یک از این گروه ها ابتدا 6 دورهشنای 50 متر سرعتی با دوره های استراحت دو دقیقه ای انجام دادند. آنگاه همین پروتکل را متعاقب 6 روز مکمل گیری کراتین (20 گرم، 4 بار درروز) اجرا کردند. نمونه گیری خونی از ورید بازویی در 6 مرحله (سه مرحله در قبل از مکمل گیری و سه مرحله بعد از مکمل گیری) انجام شد. تجزیه تحلیل داده ها با ا ستفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون t مستقل در سطح معنی داری P≤0/05 انجام شد. اجرای وهله های شنای 50متر با سرعت بیشینه باعث گسترش التهاب و خستگی شد. نتایج نشان داد مصرف یک هفته ای مکمل کراتین باعث بهبود عملکرد شنای سرعتی شد، اما اثر قابل توجهی بر حداکثر ضربان قلب (p=0/107) و حداقل ضربان قلب (P=0/399) و همچنین اینترفرون گاما (P=0/876) در مقایسه بادوره قبل از مکمل گیری نداشت. در مجموع، ریکاوری فعال داخل آب تاثیر بهتری بر شاخص های مذکور داشت، اما این شاخص ها نسبت بهبرگشت به حالت اولیه فعال خارج آب پس از مصرف مکمل کراتین از لحاظ آماری تغییر معنی داری ایجاد نشد (P=0/576). اگرچه اجرای وهله هایشنای سرعتی مکرر باعث تحریک خستگی فیزیولوژیک و پاسخ های التهابی می شود، اما نوع برگشت به حالت اولیه داخل آب و مکمل گیریکراتین، بلافاصله پس از اتمام فعالیت شدید تاثیر معنی داری بر این شاخص ها نداشته است.

کلیدواژه ها:

شنای سرعتی ، برگشت به حالت اولیه ، کراتین ، ضربان قلب ، خستگی ، التهاب