ارزیابی عملکرد مدیریت روستایی در توسعه روستای قلعه نو

نظام مدیریت روستایی ایران طی سالیان طولانی به لحاظ ساختار های اجتماعی مختلف، تحولات و دگرگونی های پیچیده ای داشته است. در سال 1377 قانون تاسیس دهیاری خودکفا در روستاهای بالای 20 خانوار به تصویب رسید، اما با افزایش درخواست ها این رقم به روستاهای بالای 400 خانوار تغییر یافت. هدف این پژوهش که به صورت توصیفی- همبستگی و با روش پیمایشی انجام گرفته این است که با بررسی تاریخچه سیاست تاسیس دهیاری ها و همچنین تغییر مصوبات مربوط به تشکیل این نهاد در مناطق روستایی به پاسخ مشکلات موجود در این زمینه دست یابد. در این زمینه به ارزیابی عملکرد دهیاری ها در رابطه با دهستان قلعه نو می پردازیم و با توجه به عوامل ساختار تشکیلاتی ، سیاست جمعیتی و شاخص های عملکردی دهیاری ها به بررسی نقش آنها در توسعه پرداخته می شود. نتایج داده ها در محیط نرم افزار SPSS و تجزیه و تحلیل و آزمون های همبستگی اسپیرمن و تحلیل واریانس نشان می دهد که دهیاری در روستاهای بزرگ به مراتب موفق تر از روستاهای کوچک عمل کرده و با توجه به موارد قانونی و شرایطی که برای فعالیت دهیاری ها درنظر گرفته شده است می توان دریافت که جمعیت ملاک تعیین کننده ای برای موفقیت دهیاری هاست. البته بیان این مسیله به معنای پذیرش جمعیت به عنوان یک ملاک کلی برای ارایه خدمات به دهیاری ها نمی باشد. مقدمه توسعه پایدار روستایی یکی از اهداف اساسی سیاست گذاری های کلان در همه کشورها و به خصوص در ایران است. چه توسعه پایدار یک مفهوم کلی و در ارتباط با ابعاد مختلف زندگی روستاییان و همچنین رابطه این ابعاد با محیط پیرامون میباشد. موضوع مدیریت روستایی در ایران طی چند دهه گذشته و شاید در یک صد سال اخیر در ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی یکی از مهمترین و حساس ترین معضلات و چالش های برنامه ریزان و متخصصین بوده است. قدیری معصوم و ریاحی، 1383 :177 در کشور ما به علت تمرکز تصمیم گیری ها در مرکز، مدیریت های منطقه ای و محلی کمتر مورد توجه قرار می گیرند که این روند در روستاها با شدت بیشتری وجود دارد. از این رو مدیریت روستایی نیازمند مدیریتی کارآمد و آشنا با مسایل و مشکلات خاص هر منطقه است و این امر از عهده مدیریت های محلی و منطقه ای بر میآید. ایمانی جاجرمی و رضاییان، ،1380: 4 بسیاری از روستاهای کوچک و کم جمعیت دارای قابلیت های ویژه ای از نظر وجود سرمایه های اجتماعی بوده و به صورت بالقوه قابلیت تبدیل به روستاهای مرکزی را دارند. این موضوع می تواند تا حدودی راهگشای مسیله تاسیس دهیاری در روستاهای دارای جمعیت کمتر از 100 خانوار باشد. از این رو تحقیق حاضر که در شهرری و دهستان قلعه نو انجام گرفته است درصدد است تا ضمن ارزیابی تاسیس دهیاری در روستاهای کوچک، موانع و مشکلات خدمات رسانی به این روستاها را مورد بررسی قرار داده و جمعیت را به عنوان ملاکی جهت تاسیس دهیاری ها مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.