نقش سرمایهی اجتماعی در کاهش و کنترل آسیبهای اجتماعی

سرمایه اجتماعی مفهومی است که در دهههای اخیر کاربرد آن روندی افزایشی داشته و یکی از مهمترین چارچوبهای نظری و عملی در ملاحظات علوم اجتماعی معاصر محسوب میشود. سرمایه اجتماعی، فرهنگ اعتماد است که در آن شبکهها، ارتباطات وسیع و سازمانهای داوطلبانه شکل میگیرد. ضعف سرمایهی اجتماعی، هزینههای روابط اجتماعی را افزایش میدهد و موجب میشود که حل مسالمت آمیز تضادها، تفاوتهای بینشخصی و تضادهای اجتماعی به سهولت امکانپذیر نشود. نتایج حاصل از این تحقیق که به روش اسنادی و مرور نظریه- ها صورت گرفت نشان داد؛ در نظریهی پیوند افتراقی کجروی در یک فرایند یادگیری اجتماعی رخ میدهد و کجروان و بزهکاران دارای سرمایه- ی اجتماعی درونگروهی قوی و منفی هستند. همچنین نظریهی فشار معتقد است به علت عدمتعلق افراد و پیوستگی با جامعه، احساسات منفی آنها منجر به بزهکاری میشود. نظریهی تعاملی بر این باور است که فرسایش سرمایهی اجتماعی که در قالب ضعیف شدن پیوند فرد با مدرسه یا والدین نمود پیدا میکند منجر به تشکیل و پیوست نوجوانان به گروههای کجرو میگردد. نظریهی انتخاب عقلانی نیز، هزینهی از دستدادن پیوندهای مثبت بین افرادی که بین آنها اعتماد وجود دارد را بیشتر میداند بنابراین زمانی که سرمایهی اجتماعی در بین شبکه- های اجتماعی با روابط اعتماد بالای قوی است احتمال کجروی کاهش مییابد. نظریهی بیسازمانی اجتماعی نیز بیان میدارد، سست شدن پیوندهای ساکنان نسبت به همدیگر و نسبت به اجتماع که ناشی از عدمکنترل رسمی و غیررسمی است موجب افزایش کجروی میشود.

کلیدواژه ها:

سرمایهی اجتماعی ، آسیب اجتماعی ، اعتماد ، تعامل ، شبکههای اجتماعی