اثر بخشی رویکرد وجودی بر افزایش شادکامی زنان مطلقه

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی رویکرد وجودی بر افزایش شادکامی زنان مطلقه با استفاده از شیوه مطالعه تجربی تک آزمودنی از نوعA-B انجام گردید. جامعه آماری شامل زنان مطلقه ( 30 تا 50 ساله) مراجعه کننده به سرای محله اباذر واقع در منطقه 5 شهرداری تهران بود که از طریق روش نمونه گیری مبتنی بر هدف 3 زن مطلقه از میان آن ها انتخابگردید. افراد نمونه در 10 جلسه 60 دقیقه ای در جریان مداخله درمان وجودی قرار گرفتند که به صورت 2 جلسه در هفته اجرا گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود که میزان آن و روند تغییرات توسط این پرسشنامه بررسی گردید.برای تحلیل داده ها از تحلیل چشمی استفاده گردید. همچنین برای محاسبه داده های حاصل از این طرح، روش معناداری بالینی نیز به کار گرفته شد. یافته های پژوهش حاکی از افزایش میزان شادکامی و وجود تفاوت معنادار در گروه نمونه بود. نتایج نشان داد که رویکرد وجودی می تواند در افزایش شادکامی زنان مطلقه موثر باشد

کلیدواژه ها:

رویکرد وجودی ، شادکامی ، زنان مطلقه