بیوتکنولوژی و چالش های پیش رو از منظر حق بر محیط زیست سالم

حق بهره مندی از محیط زیست سالم، به عنوان یک حق مستقر و دارای وضعیت ثابت در حقوق بین الملل تلقی می گردد و به حدی که هم منعکس کننده ارزش های متعالی و پایه ای مانند حق حیات و حق به سلامتی است و هم با پیش نیازهای تداوم حیات نسل کنونی و نسل های آتی همانند توسعه پایدار ارتباط تنگاتنگ دارد. در کنوانسیون آرهوس حق بر محیط زیست سالم هم سطح با سایر قواعد حقوق بشری به رسمیت شناخته شده و تعهد به حفاظت از محیط زیست برای نسل های آتی مطرح گردیده است (مولایی، 1٬386). در پرتوی این حق افراد و اجتماعات بشری حق دارند از محیط زیستی سالم، متعادل و مساعد برای توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حقوقی برخوردار گردند. در همین راستا مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1٬990 میلادی قطعنامه ای را با عنوان نیاز به محیط زیست سالم برای رفاه فردی تصویب نمود. در این قطعنامه محیط زیست سالم به عنوان پیش شرط بهره مندی کامل افراد از اصول بنیادین بشری معرفی شد. در این قطعنامه به صراحت دولت ها مکلف شدند اقدامات مناسب به منظور حفاظت از محیط زیست بشری را المان دارند. موضوعی که به عنوان یک چالش حقوق بشری فراروی زیست فناوری تراریخت ( به عنوان یکی از فناوری های نوین تولید و عرضه بذرهای کشاورزی مطرح گردیده است 2011 ، Hirsch) .