انسان مطیع خداوند از دیدگاه قران

قرآن کریم آشکارا تاکید میکند که انسان توان آن را دارد که به درجهای از استواری در علم و دانش برسد؛ نه آن دانش ومعرفتی که ملک انسان است، بلکه دانش و معرفتی که مالک انسان است. و به تعبیری، معرفتی که اگر پدید آمد، انسان آن و آنان که قدم در دانش، استوار کردهاند، ؛ معرفت است. قرآن به استواری در دانش ایمانی اشاره دارد؛ آن جا که میگویدآل عمران 7[ این چنین [ . میگویند ما بدان ایمان آوردهایم، همه از جانب پروردگار ماست. و جز خردمندان پند نمی گیرند دانش و معرفتی را انسان میتواند ادراک کند و بر ادارک انسانی خود تکیه کند، و این چنین علم و معرفتی است که انسان راثابت و استوار نگاه میدارد. چنین بینشی، مانند دانشی است که از نزد پرودگار آمده باشد. و این ادراک ایمانی، از توجه باطنی انسان به خدا و تصمیم خاضعانه و همه جانبه در برابر ارادهی خدا سرچشمه میگیرد. انسان مومن و گرویدهی به حق، میداندکه سرانجام کار بدون خدا، تباهی و نابودی است. از این رو بر پایهی توجه همیشگی مومن به خداوند است که وی پیدرپی ای پروردگار ما، از آن پس که ما را هدایت کردهای، دلهای ما را به باطل متمایل مساز و رحمت خود را بر ما ارزانی : میگویددار که تو بخشایندهای قرآن، انسان را فرا میخواند که آنچه در کلمات خدا آمده است همواره به یاد داشته باشد و با گذشتزمان آن را فراموش نکند، از انسان میخواهد که از آگاهی فطری که در سرشت او نهاده شده است، بهره گیرد و تلاش کند. در این نوشتار آشکار شده که انسان بر اساس فضل و بخشش الهی، و بهرهگیری از آزادی خویش و التزام به وظایف انسانی خود، میتواند از ژرفای جان، را بنیوشد وبه ندای او پاسخ دهد، این التزام، یعنی پایداری در سلوک، و پایداری در سلوک یعنی همسانی رفتار با گفتار.

کلیدواژه ها:

فضل و بخشش الهی ، قرآن کریم ، وظایف انسانی ، کلام خدا