بررسی چگونگی معاد جسمانی در قرآن و روایات

اعتقاد به معاد بعنوان یکی از بنیادی ترین عقاید انسان در دوران حیات دنیایی، برای نوع انسان همگانی و عمومی است اگرچه به ندرت افراد یا اقوامی یافت می شوند که چنین می نماید اعتقادی به حیات بازپسین و زندگی مجدد ابدی نداشته باشند. علما، اندیشمندان، محققین و متفکران از شعب و دسته های مختلف فکری و عقیدتی و مبانی مختلف و متنوع علمی وفکری پیوسته اهتمام و اعتنای شایسته و در خور توجهی را نسبت به این اعتقاد راستین مبذول داشته اند و درصدد استدلال و احتجاج بر آن و اثبات و استواریش برآمده اند. لکن از آنجا که تمام واردین به این مبحث از یک سرچشمه تغذیه نشده اند وهمگی بار علم و آگاهی و دانستنیهای خویش را از یک محل برنداشته اند بلکه منابع و مشرب های آنها در کسب علوم و معارف متنوع و مختلف و گاه مباین با همدیگر بوده و نیز از آنجا که همه آنها به یک صورت نیاندیشیده اند بلکه با توجه به مبانیفکری و علمی و عقیدتی خویش به تجزیه و تحلیل های متفاوت از همدیگر در رابطه با یک امر واحد دست زده اند و به همین جهت ایده ها و نظریه های متعدد و قابل توجهی در این راستا شکل گرفته است. فلاسفه دیدگاهی ابراز داشته اند که متکلمان رابا آن توافق نیست و محدثان و فقها به نتیجه ای رسیده اند که باب میل و منطبق با انگاشته های دیگر اندیشمندان و محققاننیست و به همین شکل دیدگاه های مختلف دیگر. به گونه ای که می توان گفت در رابطه با کیفیت و چگونگی معاد و تعیین خصوصیات و مشخصات حیات مجدد انسان در حیات بازپسین و زندگی ابدی نوعی تشتت و تفرق و آشفتگی وجود دارد

کلیدواژه ها:

معاد ، معاد جسمانی ، قرآن ، روایات