زمینه گرایی در خلق معماری

زمینه گرایی از رویکردهای پست مدرن در طراحی از جمله در معماری منظروفضاهای عمومی وشهری به شمار میرود؛به طوری که فضا بدون بافت اطرافش بی ارزش تلقی می شود.در بین معتقدان به زمینه گرایی،دراین که کدام بخش زمینه پررنگ تر وبرجسته تر است،اختلاف نظروجود دارد ومعماران هر کدام مطابق برداشت متفاوتشان از زمینه گرایی طرحهایشان را متبلور میسازند.در این بین،عده ای تاریخ سایت،عده ای مردم وفرهنگ حاکم بر بستر طرح،وگروهی کالبد وهمجواری ها را مهم می دانند.به بیان دیگردر زمینه گرایی به جزیی بیشتر بها داده میشود که به نوعی سهمی درزندهنگهداشتن خاطره جمعی داشته باشد واین در معماری منظر به واسطه حضور چندوجهی اش در زندگی فردی وجمعی مخاطب ، ارزش بیشتری پیدا می کند. زمینه گرایی سازگار با زمینه کالبدی،تاریخی واجتماعی-فرهنگی است که بر طبق ان ایده هاواشکال گذشته درشکل دادن به کالبدشهرهای معاصر حضور دارند. توجه به اقلیم زمینه وفاکتورهای اقلیمی در طراحی منجر به شکل گیری معماری پایدار می باشد. ساختمان عضو همخوان با اقلیم و اکولوژیی، عنصری هماهنگ درزمینه خود و در نهایت در زمینه محیط زیست خواهد بود. لذا توجه به پایداری اقلیمی در طراحی هر زمینه، میتواند حواس ذهنی معماررا در برخورد بهتر در جهت تامین آسایش اقلیمی و شناسایی پتانسیلهای موجود در معماری بومی برانگیزد. این مقاله با روش کتابخانه ای و با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها ، مطالعه منابع مکتوب و اسناد و مدارک می باشد پس زمینه گرایی الگویی است برای خلق محیط مطلوب تر، لذا شناخت وآگاهی بیشتر ودرکی عمیق تر نسبت به زمینه، محیط و اقلیم برای معماران وطراحان امری ضروری واجتناب ناپذیر است.

کلیدواژه ها:

تاریخ گرایی ، زمینه گرایی ، معماری منظر ، معماری پایدار ، محیط زیست ، بستر