نگاهی بر معماری پایدار در سکونتگاهای بومی (نمونه موردی:روستای ریاب)

معماری پایدار پیوند دهنده ی انسان، طبیعت و معماری است و در پی ملاحظات محیطی و در عین حال برای به دست آوردن سطح کیفی زندگی در ارزشهای فرهنگی ، اقتصادی ، اجتماعی و آسایشی میباشد. خانه های سنتی ایرانی هم آوایی محیط و انسان می باشند، با نگاهی به آن میتوان دریافت که معماران ایرانیچگونه به این مفاهیم دست یافته اند .روستای ریاب گناباد - اقامتگاه بومگردی قوامیه (منزل علیپور (نام قدیمی آن: منزل قوامیه) مربوط به دوره قاجار است و در شهرستان گناباد، بخش مرکزی، روستای ریاب واقع شده و این اثر در تاریخ 22 مرداد 1384با شماره ଉԹ ثبت 13178 بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.(1(در این مقاله بررسی اصول پدید آورندهی پایداری در معماری، خانه ی تاریخی علیپور را به عنوان نمونه ایاز خانه های بومی ایران مورد مطالعه قرار داده و چگونگی ظهور این اصول را در عناصر معماری این خانه بیان کردهایم. با بازخوانی این اصول، می توان به ارتقاء کیفیت معماری امروزی کمک نمود. روش گردآوریاطلاعات کتابخانه ای و میدانی میباشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری ایرانی ، منزل قوامیه ، بوم آورد ، گودال باغچه ، اقلیم گناباد