بررسی اثربخشی آموزش مهارت های دلگرم سازی بر تعارضات زناشویی و اضطراب زنان مراجعه کننده به بیمارستان فارابی اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های دلگرم سازی بر تعارضات زناشویی و اضطراب زنان مراجعه کننده به بیمارستان فارابی اصفهان بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در زمستان سال 1395 تشکیل دادند که ابتدا بیمارستان فارابی در شهر اصفهان به صورت در دسترس انتخاب و 30 نفر از زنان مراجعه کننده به این بیمارستان که مبتلا به اختلالات اضطراب بودند، به صورت تصادفی و بر اساس ملاک های ورود در گروه های آزمایشی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. پس از آن شرکت کنندگان در گروه آزمایش به مدت 10 جلسه در جلسات آموزش مهارت های دلگرم سازی بر اساس نظریه شوانکر شرکت کردند و بر گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله درمانی انجام نگرفت. گردآوری دادهها به وسیله پرسشنامه تعارضات زناشویی تجدید نظر شده (MCQ (و پرسشنامه اضطراب بک (1990 (انجام گرفت. جهت تجزیه و تحلیل دادههای جمعآوری شده از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش حاکی از آن بود که بین گروه آزمایش و کنترل در تعارضات زناشویی و اضطراب تفاوت معناداری وجود دارد (05/0

دلگرم سازی 94 درصد بر نمره تعارضات زناشویی کل و 71 درصد بر نمره اضطراب تاثیرگذار بوده است. همچنین آموزش مهارت های دلگرم سازی بر همه مولفه های تعارضات زناشویی تاثیر گذار بوده است (05/0

دلگرم سازی می توانند با کاهش اضطراب و کاهش تعارضات زناشویی، رضایت بیشتری از زندگی به دست آورده و روابط خود را بهبود بخشند.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، تعارضات زناشویی ، دلگرم سازی