تحلیل تجربی استحکام اتصال دوبل بدنه اصلی شناورهای کامپوزیتی ساندویچی تندرو

اصلاح قاعده کلاسیک صنعت کشتی سازی و جایگزین کردن چوب با مواد جدید، منجر به انقلابی صنعتی شده و روش طراحی و ساخت شناورها را به کلی تغییر داده است. سرآمد مواد جدیدی که در صنعت دریایی استفاده میشود پلاستیکهای تقویت شده 2با الیاف و سازههای ساندویچی هستند که بدون شک استفاده از آنها در صنعت ساخت و بازسازی شناورها، در سالهای اخیر قابل توجه بوده است. رشد ابعاد شناورهای کامپوزیتی همواره با رشد ابعاد اتصالات آن در ارتباط میباشد. پس لازم است که هم ترتیب گستردگی سازهها و هم اجزای آنها و نحوه اتصالات آنها تعمیم داده شود. با افزایش ابعاد شناورهای کامپوزیتی مشاهده شده است که قالبریزی بدنه آنها فقط بصورت قسمت به قسمت امکانپذیر میباشد و تفکیک بدنه شناور به قطعات مختلف بایستی این انتظار را برآورده نماید. از طرفی دیگر مسیله اتصال این قطعات مطرح است.این پژوهش به طراحی اتصال در بدنه اصلی یک شناور کامپوزیتی میپردازد. انواع اتصالات در این گونه سازهها مورد بررسی قرار گرفته و در ادامه نوع اتصال بدنه اصلی یک شناور کامپوزیتی طراحی گردیده است. برای بررسی صحت کارکرد طرحهای اتصال، پس از بررسی شرایط بارگذاری در نواحی مختلف شناور مذکور، نمونه اتصالات در نواحی بحرانی ساخته شده و مورد تست خمش چهار نقطه قرار گرفته است. استحکام نمونه در محل اتصال باید حداقل برابر استحکام پنل بدون اتصال باشد. نتایج به دست آمده نشاندهنده آن است که استحکام طرح اتصال دو قسمت مجزاء در بدنه اصلی شناورهای کامپوزیتی با استفاده از رزین و الیاف جهت اتصال هستهها، کمتر استحکام پنل بدون اتصال میباشد. این در حالتی که زمانی که از چسب 2015 Araldite جهت اتصال هستهها استفاده میگردد استحکام اتصال بیشتر از استحکام پنل بدون اتصال است. مهمترین نکتهای که در تستها مشاهده شد این بود که در هر دو طرح اتصال، گسیختگی در ناحیه اتصال رخ نداد. با توجه به اینکه استحکام حاصل شده در نقطه اتصال در طرح اتصال دارای چسب حتی بیشتر از نمونه بدون اتصال بوده است، میتوان این طرح اتصال را به عنوان گزینهای مناسب برای اجراء در اتصال بدنه اصلی شناورهای کامپوزیتی مطرح و انتخاب نمود.

کلیدواژه ها:

شناور کامپوزیتی ، کامپوزیت ساندویچی ، اتصالات ، تست تجربی