نقش برنامه ریزی کاربری اراضی در تحقق شهر معنوی (نمونه موردی: شهر مشهد)

هر شهر با توجه به هویت کالبدی و معنوی اش معنا، می شود. مطالعات متعددی در ارتباط با شرایط کالبدی و ارتباط آن با هویت به انجام رسیده است؛ اما این بررسی ها در ارتباط با معنویت اندک و بعضا نایاب است. به همین دلیل هدف این پژوهش که به شیوه توصیفی و تحلیلی به انجام رسیده است، شناخت ابعاد و ویژگی های شهر معنوی و نقش کاربری اراضی شهری بر این ابعاد و ویژگی ها در شهر مشهد می باشد. به این منظور نمونه ای در حد 322 نفر انتخاب شد. جهت گردآوری اطلاعات، از روش میدانی (تکمیل پرسشنامه و انجام مصاحبه از متولیان فرهنگی) و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آژمون های همبستگی یومان من ویتنی و کروسکال والیس، مقایسه میانگین T تک نمونه ای و فریدمن استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین تاثیر استفاده از کاربری های مختلف در احساس آسایش و رراحتی با احتمال 95% و سطح معناداری 0/659 و همچنین آرامش درونی شهروندان برحسب جنسیت و سطح تحصیلات مختلف با سطح معناداری 0/649 تفاوت معناداری وجود ندارد و همچنین بین تاثیر کاربری های مختلف بر احساس هویت شهروندان بر حسب سطح تحصیلات مختلف با احتمال 95% و سطح معناداری 0/05 تفاوت معناداری وجود دارد. آزمون مقایسه میانگین ها نیز نشان داد که بین تاثیر حضور در کاربری ها بر سرزندگی از نظر زنان و مردان با احتمال 95% و سطح معناداری 0/043 تفاوت معناداری وجود دارد و همچنین، راجع به احساس ابهت حضور در نزد پروردگار در هنگام استفاده از کاربری های مذهبی در مشهد برحسب جنسیت با احتمال 95% و سطح معناداری 0/003 تفاوت معناداری مشاهده می گردد و در نهایت این که میانگین میزان معنویت شهر مشهد در یک بازه 1 تا 5، 3/95 به دست آمده که در حد بیشتر از متوسط ارزیابی می شود و در نتیجه شهر مشهد را می توان یک شهر معنوی تلقی نمود.

کلیدواژه ها:

شهر معنوی ، هویت کالبدی ، آسایش و راحتی ، برنامه ریزی شهری ، مشهد