ارزیابی سطوح دسترسی به کاربری ها با استفاده از جابجایی های غیر موتوری در کلان شهر مشهد

با توجه به روند فزاینده آلودگی های زیست محیطی ناشی از حمل و نقل درون شهری و لزوم کنترل و کاهش آن خصوصا در کلانشهرها هدف مقاله حاضر، ارزیابی جایگاه انواع سفرهای غیر موتوری در دسترسی به امکانات و خدمات دارند است. بدین منظور پهنه های غالب شهر به لحاظ حجم سفرهای غیر موتوری ( پیاده و دوچرخه ) با روشی توصیفی- تحلیلی مشخص شدند. تراکم کاربری ها نیز در فاصله مشخصی از مرکز هر منطقه ترافیکی به چهار سطح دسترسی تقسیم بندی گردید. با مقایسه تطبیقی نتایج به دست آمده مشخص شد که مناطق شهر مشهد از نظر وضعیت دسترسی غیر موتوری به کاربری ها در وضعیت کاملا ناپایدار و نابرابر قرار دارند به طوری که مناطق مرکزی شهر دارای بیشترین سطح دسترسی به کاربری ها ( 50 درصد) و بیشترین سهم سفرهای غیر موتوری و مناطق پیرامون مرکزی و حاشیه ای با اختلاف زیاد دارای کمترین سهم از سفرهای دوچرخه و پیاده هستند و در بدترین وضعیت دسترسی به کاربری ها قرار دارند. در این میان سهم دوچرخه بسیار کمتر از سهم سفرهای پیاده است و جایگاه آن در سفرهای روزانه نسبت به گذشته کاهش چشمگیری داشته است؛ بنابراین برای کاهش ناپایداری های زیستی و فعالیتی، شبکه یکپارچه حمل و نقل غیر موتوری نه تنها در ساختار فیزیکی شهر ( خطوط منسجم حرکت دوچرخه و پیاده ) بلکه در مقیاس فضایی و در تعامل با نیازهای شهروندان نیز باید موردتوجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

دسترسی ، حمل و نقل پایدار ، سفرهای پیاده و دوچرخه ، شهر مشهد