بررسی رابطه بین هوش معنوی و میزان استفاده از روش های تدریس در دبیران دوره دوم متوسطه شهرستان اردکان

پژوهش حاضر با موضوع بررسی رابطه بین هوش معنوی و میزان استفاده از روش های تدریس در در دبیران دوره دوم متوسطه شهرستان اردکان انجام شد. به منظور گردآوری داده ها از میان جامعه آماری تحقیق، که شامل 130 نفر از معلمان مقطع دبیرستان شهرستان اردکان بودند تعداد 01 نفر با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه گیری تصادفی به عنوان نمونه آماری گزینش شدند. روش گردآوری اطلاعات 60 پژوهش حاضر از نوع میدانی و پرسشنامه ای بود که از پرسشنامه های هنجار شده شامل پرسشنامه هوش معنوی کینگ و پرسشنامه سبک تدریس موسی پور استفاده شد. از آزمون کولموگروف اسمیرنف جهت بررسی نرمال بودن داده های پژوهش و از آزمون همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون خطی برای بررسی معنی دار بودن فرضیه های تحقیق استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفت. یافته های پژوهش نشان داد تنها بین بعد تفکر وجودی انتقادی و روش تدریس شاگرد محور رابطه معناداری وجود دارد و این رابطه در خصوص سایر ابعاد هوش معنوی و روش های تدریس شاگرد محور و معلم محور مشاهده نشد. همچنین نتایج رگسیون خطی نیز نشان داد نمی توان از روی متغیر هوش معنوی در دبیران میزان استفاده آنها از روش تدریس شاگرد محور و معلم حور را پیش بینی کرد.

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، روش های تدریس ، روش تدریس شاگرد محور ، روش تدریس معلم محور