تحلیل مواجهه الهیات تومیستی ژیلسون و ماریون با وجودشناسی هیدگر

در این نوشتار رویکرد ژیلسون و ماریون به وجودشناسی هیدگر تحلیل میگردد. در ادامه سعی میشودکه علاوه بر بزرگنمایی کردن جنبههای مختلفی از اندیشه هیدگر که مورد توجه ماریون و ژیلسون قرار گرفته است، آراء این دو متفکر نوتومیست مورد مقایسه قرار گیرد. ماریون به عنوان نوتومیست معاصرتحت تاثیر آرای ژیلسون است. نقطه اتصال این دو متفکر نوتومیست این است که بخشی از دیدگاههای خود را در تقابل با وجودشناسی هیدگر مطرح میکنند. هرچند آنها مواجهه انتقادی با هیدگر دارند ولی در برخی مواضع از او متاثر شدهاند. ماریون به پیروی از هیدگر شعار پایان متافیزیک را سر میدهد ولیبرخلاف هیدگر معتقد است که آکویناس انتوتیولوژیست نیست. این در حالی است که ژیلسون راه برون- رفت از مشکلات مدرنیته را مابعدالطبیعهای میداند که مبدا و غایت آن فعل محض هستی باشد و از این جهت وجودشناسی آکویناس را اصیلترین مابعدالطبیعه میانگارد. ماریون به تبعیت از ژیلسون معتقداست که رویکرد ماهوی دنزاسکوتوس و دکارت به وجود، موجب نگرش نهیلیستی در دوره معاصر شده است و برای رفع این مشکل باید به دلالتهای تنزیهی که مندرج در آنالوژی آکویناس است، توجه کرد تا زمینه برای تجدید نوعی الهیات سنتی که فارغ از مفاهیم متافیزیکی باشد، فراهم شود.

کلیدواژه ها:

ژیلسون ، ماریون ، هیدگر ، آکویناس ، الهیات تومیستی ، انتوتیولوژی