تحلیلی روانشناختی بر شخصیت سیاوش

عنصرشخصیت از عناصر مهم داستان پردازی است. این عنصر متناسب با موضوع و مطابق با اصول و تکنیک های داستان پردازی نوین درگستره داستان های شاهنامه حضور دارد. پردازش هر شخصیت به گونه ای موثر، سبب ایجاد ارتباط عمیق تر میان مخاطب و داستان می گردد تا جایی که شخصیت ها از دنیای اسطورهای و حماسی اغراق آمیز خارج می شوند و با تصویری زنده، ملموس و مطابق با عالم واقع، در برابر مخاطب متصور می شوند. از آنجا کهداستان سیاوش بستر مناسبی برای نشان دادن هنر داستان پردازی فردوسی است، این پژوهش می کوشد قدرت شخصیت پردازی فردوسی، شیوه های معرفی شخصیت، کنش و واکنش شخصیت سیاوش را مورد تحلیل قراردهد؛همچنین با واکاوی علل واکنش شخصیت ها در موقعیت های مختلف ژرف ساخت عمیقی از داستان نشان دهد و از این رهگذر به برداشتی روانکاوانه دست یابد. داستان سیاوش یکی از مهمترین داستان های شاهنامه است که میتوان آن را از جنبه های مختلف داستانی، اخلاقی، عاشقانه، روانشناختی و سیاسی بررسی کرد. هدف از نگارش این مقاله، بررسی نقش شخصیت پردازی، با تکیه بر روانشناسی شخصیت است و روش تحقیق نیز تحلیلی و توصیفیاست.

کلیدواژه ها:

داستان سیاوش ، شخصیت پردازی ، روانشناختی