بررسی رویکردهای عاطفی و اخلاقی مولانا در مثنوی از منظر اخلاق عملی

میان مولفههای مختلف اخلاق و عاطفه انسانی به ویژه از منظر فلسفی و انتقادی با عناصر داستانی، افسانهها و قصهها، پیوندی جدانشدنی برقرار است. این مقاله رویکردهای عاطفی و اخلاقی مولانا در مثنوی از منظر اخلاق عملی را با روش توصیفی تجزیه و تحلیل میکند. مکتب اخلاقی جدیدی که با نام اخلاق مراقبت، در قرن نوزده و بیست میلادی با پیشر فت های روان شناختی و روان کاوی انسان در اروپا مطرح است، مولوی قرن ها قبل بدان دست یافته و موشکافانه و البته جامع تر آن را طرح می نماید. یکی از رهیافت های اخلاق مراقبت، عاطفه گرایی است که در این مقال، نحوه طرح آن در آثار مولوی، با برجسته سازی این نکته که عاطفه گرایی اخلاقی مولوی با خدا آغاز و به خا می انجامد، مورد تعمق قرار گرفته است. این بررسی نشان میدهد که بسیاری از مولفههای مختلف اخلاق و عاطفه انسانی به ویژه از منظر فلسفی و انتقادی باعناصر داستانی، افسانهها و قصهها در ارتباط است و با تقویت جنبه های اخلاقی و عاطفی در جهان افسانه ها و تمثیلها، می توان کیفیت رفتارهای اجتماعی در جوامع را تقویت نمود.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، تخیل ، اخلاق ، عاطفه ، مولوی