مشخصه هایی از سبک شناسی نقشگرایانه درمنظومهی آرش کمانگیر اثر سیاوش کسرایی

مکتب سبکشناسی نقشگرا از جمله مکاتبی است که از مکتب زبانشناسی نقشگرای هلیدی منشعب شده است . این مکتب تمام تمرکز و تکیهی علمیاش بر محور نقش واحدهای زبانی در توسعه و بسط متون ادبی است. اینکه چگونه شاعر و نویسنده یی با بهره جویی از گزینش مقولههای زبانی میتواند مبانی فکری خود را تعمیم دهد و بر اساس آن اثری متناسب از حیث مفردات و ساختهای زبانی و صنایع ادبی هم سطح که دقیقا در راستای یک هدف باشند ، پدید آورد .این مکتب بر خلاف مکتب ساختگرا که به چگونگی مقولههای ساخت زبان توجه دارد ، به چگونگی عملکرد گزارههایی واحد در متون ، منطبق با انگارهها و مفاهیم اجتماعی و فردی زبان میپردازد . از این رو ،این جستار کوشیده تا با استفاده از روش مطالعهی کتابخانه یی به شیوهی متنکاوی منظومهی آرش کمانگیر را مورد خوانش قرار دهد. بهطور کلی یافتههای این پژوهش نشان میدهد که سیاوش کسرایی با استفاده از واحد زبانی آرش کمانگیر توانسته اندیشهی سیاسی – اجتماعیاش را به شکلیبسیار منسجم و شاعرانه تبیین سازد.

کلیدواژه ها:

سبک شناسی نقشگرا ، واحدهای زبانی ، آرش کمانگیر ، سیاوش کسرایی