رویکرد پدیدارشناختی هوسرل در فیه ما فیه مولوی

آثار مولانا نه تنها از ژرفترین و پیچیده ترین نگرشهای عرفان ایرانی است بلکه از نظرفلسفی نیز بسیار عمیق است. در کنار اینها مولفه های فلسفه ی غرب به خصوصپدیدارشناسی هوسرل را در اثر فیه ما فیه او، گاه به روشنی و گاه در میان داستان هایشمی توان یافت. این پژوهش که مبتنی بر مطالعه ی استقرایی، تحلیل و بررسی شواهدمتعدد از فیه ما فیه و تطبیق آن با مبانی نظری پدیدارشناسی هوسرلی است، نشانمی دهد که مهمترین مولفه ها و الزامات فیه ما فیه با مبانی نظری پدیدارشناسی هوسرلیهمخوانی دارد و این دریچه ها قرن ها پیش در تفکر و اندیشه ی مولوی گشوده شده بودهاست. مشترکات قابل تطبیق الزامات فیه ما فیه و پدیدارشناسی هوسرلی عبارتند از: تعلیقو کنار گذاشتن، اگو استعلایی (من ناب)، فرانگری و فراجویی، هستی شناسی و فهم دوباره-ی پدیده ها، ادراک بی واسطه (شهود و تجربه)، عادت ستیزی و نفی تقلید، تاویل گرایی،زیست جهان و بین الاذهانیت، است و همخوان با پدیدارشناسی است.

کلیدواژه ها:

ادموند هوسرل ، پدیدارشناسی ، فیه ما فیه ، مولوی