بررسی مبانی اندیشه های عرفانی شمس تبریزی

در مقام والا وبزرگ شمس در عرفان تردیدی نیست کسی که به قول خودش بسیاری ازبزرگان وشیوخ معاصرش چون اوحدالدین کرمانی ومحمدبن عربی ودیگران آرزویمصاحبت وهمنشینی حتی مریدی او را داشته اند .اما او تنها وتنها مولانا رابرمی گزیند. در تذکره الشعرا دولتشاه سمرقندی شمس فرزند یکی از داعیان مذهباسماعیلی معرفی شده سات ودلیل پنهانی درس خواندن وتعلم آموزی شمس در تبریزدر دوران زندگی اش این بوده که شمس به اسماعیلیان وابسته بوده وروزگار برضدایشان بوده است. شمس خود را شافعی مذهب می نامد وبا وجود شوریدگی در هوایعشق ارتباط خود را با فقاهت وفقیهان هیچ گاه قطع نکرده است. در دوره ای کهشمس می زیست کوشش بسیاری از صوفیان براین بود که میان فقه وفقر یا شریعتوطریقت آشتی برقرار کنند این کوشش در نزد امام محمد غزالی و اندیشه های ابنعربی به اوج خود رسید شمس در این دوره خود را از فقیهان وفقیران به حساب میآورد و به اشتی ونزدیکی این دو معتقد بود یکی از دوستان شمس درباره او این چنینمی گوید که : او هم فقیر است هم فقیه ولی فقر وی از نادانی وفرودستی نیست بلکهعرفان او عملی بوده وفقهش مبتنی برحکمت است.

کلیدواژه ها:

شمس تبریزی ، عرفان و تصوف ، مولوی