ابعاد سه گانه ی کشف وحدت در مثنوی معنوی

وحدث یکی از راهکاری مهم با هم زیستن انسان ها است. و قدعلم کردن در برابر مشکلات روزمره را می توان در تار و پودهای وحدت جستجو کرد. انسان ها از بدو خلقت همواره در این مسیر گام نهاده اند. از این که زندگی انسان ها هم رابطه ی تنگاتنگی با ادبیات دارد، ادبیات هم در انعکاس این راهکار مستثنی نیست، از جمله در دیدگاه صوفیان این راهکار به وحدتی بدل شد که نهایتا منجر به کشف حضوری گردید. در مثنوی هم این راهکار به همه گرایی تبدیل شد که از وحدت انسان با درون خویش شروع شد و با وحدت انسان نسبت به همدیگر ادامه پیدا کرد که رویکردهای اومانیستی به خود گرفت و منجر به دیدگاه های انسان دوستانه و مسالمت آمیز شد که فرهنگ همدلی و یکسان بودن گوهر آفرینش انسان را رواج داد که منجربه پی بردن واحدانیت خداوند شد. این پژوهش ابتدا به خاستگاه وحدت در ادبیات صوفیانه پرداخته و ابعاد آن را از دیدگاه آنها مورد بحث قرار می دهد. سپس به خاستگاه آن در مثنوی معنوی از سه جنبه ی وحدت انسان ها، یکی با درون خود، دیگری با هم نوعان خود و سومی با خداوند یعنی گره زدن آن به وحدانیت خداوند، اشاره نموده است.

کلیدواژه ها:

وحدت ، هم دلی ، باهم زیستن ، مولوی ، مثنوی