رابطه بین کیفیت زندگی با سبک های فرزندپروری و همکاری درمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراکز بهداشتی_درمانی شهرستان کاشان

دیابت نوع 2 ،یکی از شایعترین اختلالات سایکوسوماتیک و سومین عامل مرگ ومیر در جهان می باشد که عوامل روانشناختی در ایجاد و تشدید علایم آن نقش مهمی ایفا میکنند. پژوهش حاضر ازنوع توصیفیBتحلیلی به روش همبستگی است که به شکل مقطعی با هدف تعیین رابطه بین کیفیت زندگی با سبک های فرزندپروری و همکاری درمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفته است. همچنین درکنار متغیرهای روانشناختی، ویژگی های دموگرافیک بیماران نیز مورد بررسی قرار گرفته است. جامعهی آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع2 مراکز بهداشتی درمانی شهرستان کاشان(3600 بیمار دیابتیک) می باشد. حجم نمونهی پژوهش حاضر شامل 165 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع2 شهرستان کاشان می باشند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده براساس نمونه در دسترس باتوجه به ملاک های ورود و خروج انتخاب شده اند. برای جمع آوری دادهها از مقیاس سبک های فرزندپروری(خلیلی، 1386 ،(مقیاس کیفیت زندگی36_sf)منتظری و همکاران، 1384 ،(مقیاس ادهرنس (ابراهیمی، عمرانی فرد، 1394 (و همچنین مقیاس ویژگی های دموگرافیک محقق ساخته استفاده شده است. نتایج حاصل از همبستگی میان متغیرها نشان می دهد، میان کیفیت زندگی با انواع سبک های فرزندپروری هیچ رابطه ای وجود ندارد. این درحالیست که میان متغیرهای دموگرافیک و کیفیت زندگی نیز رابطه معنی دار مشاهده شده است. همچنین میان کیفیت زندگی با همکاری درمانی بیماران رابطه مستقیم و معنادار با 99درصد سطح اطمینان مشاهده شده است. با توجه به یافتههای حاصل از پژوهش حاضر، درکنار وجود آمادگیهای زیستی و وراثتی در ابتلا به دیابت نوع 2 در افراد، باید نقش عوامل روانشناختی و میزان همکاری درمانی بیماران که ناشی از سطح کیفیت سلامت روان و سطح کیفیت تربیتی افراد در طول دوران رشدی افراد می باشد را به عنوان متغیرهای روانشناختی مهم در میزان ابتلای به اختلالات سایکوسوماتیک، مد نظر قرار داد.

کلیدواژه ها:

اختلالات سایکوسوماتیک ، کیفیت زندگی ، سبک های فرزندپروری ، همکاری درمانی ، ویژگی های دموگرافیک ، دیابت نوع2