نقش معماری منظر در طراحی فضاهای آموزشی برای کودکان (نمونه موردی: باغسازی)

رفتار اجتماعی مرتبط با محیط کالبدی است. تعاملات اجتماعی در متن محیط طبیعی- مصنوعی واقع می شود و از سوی دیگر انعکاس همین رفتار به جهان کالبدی باز می گردد. در باب تاثیر متقابل ساخت محیط بر رفتار و از طرف دیگر تدثیر الگوهای رفتاری و خواستگاه آن بر طراحی محیطی مناسب و قابل اعتناء دیدگاه هایی موجود می باشد، که در مجموع اهمیت تاثیر کیفیت فضا بر رفتار تاکید شده است. میان فرد و محیط اطراف او، روابط مختلفی وجود دارد. یعنی انسان در رابطه با محیط اطراف خود باید به اهمیت و معنای اشیا مختلف پی برده و نوع عکس العمل و نحوه کارکرد با آنها را به دقت بیاموزد. این موضوع در باغسازی، عناصر طبیعی و مصنوعی به طرز ویژه ای متناسب با حواس پنجگانه انسان طراحی و مستقر شده است. انسان هم نیازمند به طبیعت موجود در باغ است. وجود طبیعت و باغ در محیط زندگی بر ارتقاء بهداشت روان فردی و جمعی جامعه تاثیر می گذارد. در مبانی طراحی شهری همواره به کودک به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار نگریسته می شود. کودکان نیازمند محیط هایی هستند که آنان را مخاطب قرار دهد و به چالش وادارد. از این رو آماده سازی محیط های باز برای کودکان به عنوان شهروندان و سازندگان آینده از اهمیت ویژه برخوردار است. در این راستا با تکیه بر روش تحقیقی تحلیل محتوا، برخی از مطالعات رشد کودکان و فرایند طراحی فضاهای باز در فضاهای آموزشی بررسی شده و چنین استنتاج می شود که مشارکت مستقیم کودکان در خلق فضای آنان، افزون بر ایجاد تمایل بیشتر به حضور و تعامل در محیط، امکان رشد جسمی، ذهنی، اجتماعی، استعدادها و خلاقیت آنان نیز فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

کودک ، فضای آموزشی ، منظر ، منظر شهری